Review: Baby Driver (2017)

Baby: You and I are a team.

Doc: Don’t feed me any more lines from ‘Monsters, Inc.’ It pisses me off!

Informatie

Regie: Edgar Wright

Cast: Ansel Elgort, Kevin Spacey, Lily James, Eiza Gonzalez, Jon Hamm, Jamie Foxx

Jaar: 2017

Genre: Actie

Distributie: Sony Pictures

Recensie

Vindt u dat de soundtrack vaak één van de belangrijkste delen van een film is? Regisseur Edgar Wright, de man achter Hot Fuzz en Scott Pilgrim vs. The World, in ieder geval wel. Met Baby Driver heeft hij volgens mij de film van zijn carrière gemaakt. Hij is dus duidelijk niet bij de pakken blijven zitten toen hij uit de regisseursstoel van Ant-Man gehaald werd. Het idee voor de film kwam er na het beluisteren van ‘Bellbottoms’ van The Jon Spencer Blues Explosion in 1995. Twee decennia later is dat idee omgezet in een mix van spetterende muziek, kleurrijke personages en adembenemende actie. 

We volgen het doen en laten van Baby (Ansel Elgort), een jonge kerel die nog een hoop schulden heeft bij bendeleider Doc (Kevin Spacey). Om die schulden te vereffenen wordt hij ingezet als chauffeur van vluchtauto’s om criminelen na een overval te helpen ontsnappen aan de politie. Baby is zijn ouders verloren in een auto-ongeluk toen hij klein was en kreeg daarna acute tinnitus, wat ervoor zorgt dat er een constante fluittoon in zijn oren raast. Hij probeert het lawaai te verdoezelen met muziek, zorgvuldig gekozen op een van zijn tientallen gestolen iPods.

Zoals de meeste vluchtautochauffeurs of zware criminelen wil hij uit het milieu stappen. En wanneer hij de lokale serveerster Debora (Lily James) ontmoet, doet hij er alles aan om de criminaliteit zo snel mogelijk vaarwel te zeggen en een nieuw leven te kunnen beginnen. Thuis zorgt hij voor zijn dove stiefvader (CJ Jones), die naar muziek luistert via trillingen. Op zijn werk wordt hij omringd door psychopaten: Buddy en Darling (Jon Hamm en Eiza González), een moderne versie van Bonnie and Clyde met matchende tattoo’s; Bats (Jamie Foxx), een losgeslagen kanon met psychische problemen; Jon Bernthal‘s arrogant personage Griff; rocker Flea’s Eddie No-Nose (ooit Eddie the Nose – ‘don’t ask‘) en Lanny Joon‘s JD. Een paar van die bendeleden zijn het niet eens met Baby’s vertrek…

Wright heeft een wereldcast bij elkaar gebracht. Elgort is geweldig als Baby en dan vooral in de scènes met de bloedmooie Lily James aan zijn zijde. Het voelt een beetje aan als een geslaagde throwback naar The Fault in Our Stars. Met topacteurs als Spacey, Foxx en Hamm kan je ook sympathie opwekken voor de bad guys. Ze gooien hun charisma 100% in de strijd, dat loont. De vrouwelijke personages worden meer naar de achtergrond geduwd, wat jammer is. Eiza González is niet meer dan eye candy en Lily James wilt niets anders (of dat krijgen we toch niet te zien) dan wegvluchten met Baby uit de criminele wereld.

Normaal wordt de soundtrack gekozen nadat het scenario geschreven is, maar Wright koos voor een andere aanpak. Hij monteerde de film op 30 bekende en minder bekende liedjes. De soundtrack (de hele tijd op mijn platenspeler draaiend tijdens het schrijven van deze recensie) is hier dus veel meer dan enkel achtergrondmuziek. Beats lopen gelijk met geweerschoten; in scènes zonder muziek hoor je een zachte fluittoon (het geluid van Baby’s tinnitus); de lyrics van een liedje worden getoond op de muren; en zelfs de extra’s lijken een choreografie te volgen. Beeld en geluid zijn dus perfect gesynchroniseerd. Het zijn die kleine details die Baby Driver zo fascinerend maken.

Baby Driver is net zoals La La Land een ode aan klassieke kaskrakers. Beide films worden gedreven door tempo. Je zal hier vooral invloeden van films als Reservoir Dogs en The Italian Job herkennen. Daar moest bijvoorbeeld ook bij elke job ook van crew gewisseld worden. Zelfs directe referentie van Monsters, Inc. en Fight Club sluipen de film in. Kortom: Wright houdt duidelijk van film & heeft geprobeerd om een unicum in het genre te maken. Als het verhaal nog iets uitgebreider of diepgaander was, was hij daar misschien volledig in geslaagd.

Wat vond jij van Baby Driver? Overroepen of toch een leuke film? Laat het weten in een reactie.