Review: Jackie (2017)

Jackie Kennedy: I will march with Jack, alone if necessary

Informatie

Regie: Pablo Larraín

Jaar: 2017

Cast: Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig

Genre: Biografie, Drama

Distributie: The Searchers

Recensie

Het is 1963. Het jaar waarin o.a. Hitchcock’s film The Birds, Cleopatra, Disney’s Sword in The Stone en It’s a Mad, Mad, Mad, Mad World op het witte doek verschijnen. Spijtig genoeg wordt Martin Luther King in dat jaar koelbloedig vermoord na het geven van zijn befaamde speech. Een aantal maanden later gebeurt hetzelfde met president Kennedy. In november van dat jaar is hij samen met zijn vrouw Jackie campagne aan het voeren in Dallas, Texas. Om half een ’s namiddags rijden ze samen over Dealey Plaza in de open presidentiële limousine. Twee kogels raken hem in zijn hoofd en rug. De president valt neer op de schoot van zijn vrouw en er breekt paniek uit. Nog geen half uur later wordt hij officieel dood verklaard en gaat hij de geschiedenisboeken in als de vierde Amerikaanse president die vermoord is tijdens zijn ambt.

Die beelden staan waarschijnlijk in ieders geheugen gegrift. De (politieke) wereld stond op zijn kop. Maar waar minder mensen rekening mee houden is hoe zijn geliefde eraan toe was. Daar geeft Jackie een antwoord op. We krijgen drie gebeurtenissen te zien uit het perspectief van Jackie Kennedy, waarover ze een week na de aanslag met een journalist spreekt: een rondleiding in het Witte Huis, het moment van de aanslag en de voorbereiding van Kennedy’s staatsbegrafenis. Tijdens dat interview weet The First Widow precies wat er wel en niet gepubliceerd mag worden. “I don’t smoke”, zegt ze bijvoorbeeld na een lange haal van haar sigaret.

Pablo Larraín wil met de montage van de film de chaos weergeven die zich in Jackie’s wereld afspeelt. Helft surrealistisch, helft reeël. Ze moet razendsnel het Witte Huis uit, haar kinderen ondertussen proberen te kalmeren en een begrafenis regelen die beter is dan die van Abraham Lincoln. Ze moet ook nog tijd vinden om te rouwen en de pers te woord te staan. Die bizarre drukte weet zich perfect te vertalen in een boeiende biopic. Het is voor de kijker vaak niet duidelijk wat er precies gebeurt of in welke periode de film zich afspeelt. Missie geslaagd, Pablo.

Natalie Portman haar acteerprestaties zijn opnieuw Oscar-waardig, net zoals de soundtrack die gecomponeerd is door Mica Levi (Under The Skin). Portman’s stem en accent zijn bijna niet te onderscheiden van de echte. De camera is tijdens zo goed als heel de film op haar gericht, in close-up, terwijl ze onder andere door de eenzame gangen van het Witte Huis slentert. De gezichtsuitdrukkingen die Portman op haar gezicht tovert laten zien wat een topactrice ze is. We leren de vrouw achter het masker kennen, die naast stilzwijgend en blij ook bitter en kordaat kan zijn. De bijrollen doen het zeker niet slechter: Peter Sarsgaard speelt de fronsende Bobby Kennedy; Caspar Phillipson is JFK; Greta Gerwig speelt Jackie’s vriend en raadgeefster Nancy Tuckerman, die Jackie’s beroemde toer van ’61 door het witte Huis regisseert. John Hurt neemt de rol van een oudere priester voor zijn rekening, blijkbaar de enige aan wie Jackie haar diepste angsten durft te uiten.