Review: La La Land (2017)

Mia: People love what other people are passionate about.

Informatie

Regie: Damien Chazelle

Jaar: 2017

Cast: Emma Stone, Ryan Gosling, Rosemarie DeWitt

Genre: Komedie, Drama, Musical

Distributie: Belga Films

Recensie

Met de jazzexplosie Whiplash heeft regisseur Damien Chazelle zichzelf op de kaart gezet. La La Land, de tweede prent van de Amerikaan zet dit filmjaar nú al op z’n kop. De pers die zich verzameld had op het filmfestival van Venetië noemde het de film van het jaar, misschien zelfs van het decennium. Zelfs als je geen fan bent van het genre zal je moeite moeten doen om niet betoverd te worden door de chemie tussen Gosling en Stone. Dat ook critici lovend waren werd duidelijk tijdens de Golden Globes. De musicalfilm kaapte maar liefst 7 nominaties weg, waarvan hij er 6 gewonnen heeft. We kregen eerder te horen dat La La Land een all time record van 14 Oscarnominaties in de wacht gesleept heeft. Volledig terecht. Dit is Hollywood op zijn best, denk ik dan.

Na de belachelijk goed gefilmde en perfect gechoreografeerde openingsscène treffen we onze hoofdpersonages aan in een file richting Los Angeles. Schermbeesten Emma Stone (<3) en Ryan Gosling zetten allebei een geloofwaardige rol neer. Zij, een barista met acteerambities die keer op keer afgewezen wordt tijdens haar audities. Hij, een jazzpianist die van plan is om zijn eigen club te openen. Het is de derde keer dat de twee tegenover elkaar staan in een film maar nooit was de chemie zo sterk.

Ze ontmoeten elkaar in het restaurant waar Sebastien werkt. Of werkte. Hij wordt op dat moment ontslagen door zijn baas (J.K. Simmons) en negeert uit woede een compliment van Mia. De twee komen elkaar een paar maanden opnieuw tegen tijdens een feestje. Mia’s audities vallen nog steeds tegen en Sebastien zit ondertussen een eighties coverband. Van ’t een komt het ander en de twee beginnen een relatie. Vanaf dat moment begint een bitterzoet sprookje dat opgevuld is met zang en dans.

Een sprookje dat eigenlijk een eerbetoon is aan het Hollywood van weleer. Het Hollywood waar Gene Kelly zich al dansend rond lantaarnpalen heen zwierde en waar James Dean de dames gek maakte in Rebel Without a Cause. Chazelle refereert daarom (naast Singin’ In The Rain) om de haverklap naar films als Grease, West Side Story, Boogie Nights, Moulin Rouge! en tientallen andere klassiekers uit The Golden Age. Door La La Land met tientallen prijzen te belonen, beloont de filmindustrie dus eigenlijk zichzelf. Net zoals ze dat in 2011 deed met The Artist.

Als je La La Land maar niets vindt, is dat best. Musicals zijn nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd en toegegeven, het is ook niet de beste film aller tijden. De muziek is vergeetachtig en het plot wordt in de tweede helft wel héél mager. Toch kan je niet ontkennen dat La La Land iets uniek is. Er is over nagedacht. Chazelle weet perfect de balans te vinden tussen cliché en originaliteit. Tussen nostalgie en frisse nieuwigheden. De acteerprestaties zijn zo casual dat het lijkt alsof het Gosling en Stone geen enkele moeite kost. Het lijken net échte mensen van vlees en bloed. En ze zijn misschien niet de beste zanger of danser maar zelfs de grootste musicalhater zal een glimlach op zijn gezicht toveren als de twee aan hun volgend nummer beginnen.

Je moet niet denken dat je overspoeld gaat worden door musicalnummers. La La Land bewaart die voor speciale scènes, waardoor die des te intenser worden. Eigenlijk kan de film gezien worden als één grote droom die je de realiteit doet vergeten en je even laat wegzakken in een betere wereld. Dromen mag in La La Land en als de perfecte droom uiteindelijk niet uitkomt, zij het zo. De realiteit is helaas niet altijd rozengeur en maneschijn, maar als we soms even kunnen ontsnappen met films als deze komen we er wel. Wie droomt er nu níét graag?