Review: T2 – Trainspotting (2017)

Renton: We are here as an act of memorial.

Simon: It’s just nostalgia! You’re a tourist in your own youth. We were young; bad things happened.

Informatie

Regie: Danny Boyle

Jaar: 2017

Cast: Ewan McGregor, Robert Carlyle, Ewen Bremner, Johnny Lee Miller, Kelly McDonald e.a.

Genre: Drama

Distributie: Sony Pictures Releasing

Recensie

We hebben er 20 jaar op moeten wachten maar T2 Trainspotting speelt ein-de-lijk in de zalen. Er was al sprake van een sequel toen Trainspotting 10 jaar werd maar door een ruzie tussen Danny Boyle en Ewan McGregor kwam ’t er niet van. Die ruzie is ondertussen gelukkig opgelost en Danny, Spud, Sick Boy & Begbie zijn terug te zien op het grote scherm. De verwachtingen liggen hooggespannen maar regisseur Boyle en scenarist Hodge wisten waar ze aan begonnen. Ze willen naar eigen zeggen de originele Trainspotting (ook wel de meest iconische Britse film van de nineties genoemd) absoluut niet overtreffen of zelfs benaderen, het belangrijkste is dat ze de filmreeks niet verkloten.

De openingsscène roept onmiddellijk nostalgische gevoelens op naar 1996: Op de tonen van de The Prodigy-remix van Iggy Pop’s Lust for Life loopt Mark Renton (Ewan McGregor) op een loopband in de fitness, zoals hij in de eerste film door Edinburgh rende om aan de politie te ontsnappen. Hij werkt tegenwoordig in de financiële sector, woont in het hippe Amsterdam en staat op het punt om te scheiden. ‘He chose life‘. Na een lichte hartaanval besluit hij terug te gaan naar zijn oude vrienden in Edinburgh waarvan hij indertijd 16.000 pond gestolen heeft.

Het is fascinerend om na twee decennia terug in te pikken in het leven van de personages. Er is weinig tot niks veranderd. Mark zoekt contact met Spud (Ewen Bremmer), de meest onzekere van de vriendengroep. Hij heeft ondertussen een vrouw en kind maar kampt met suïcidale gedachten. Renton helpt Spud van zijn heroïneverslaving af en dat laat zien hoe close de twee nog zijn na al die jaren. De cokeverslaafde Sick Boy (Johnny Lee Miller) chanteert rijke zakenmannen door hen te filmen terwijl ze anaal gepakt worden met een strap-on. Het liefst van al zou hij een bordeel willen openen, want in de pub die hij overgenomen heeft van zijn tante komt geen kat.

Hij heeft nog altijd serieuze wraakgevoelens tegenover Renton en tijdens hun eerste ontmoeting slaat hij hem tot pulp. De twee leggen hun vete bij en Renton besluit mee te helpen met het plan om het bordeel te runnen. Intussen is er ook nog de psychopaat Begbie (Robert Carlyle) die na 20 jaar uit de gevangenis ontsnapt en zijn criminele leven weer probeert op te pakken. Om het verloren contact met zijn zoon in te halen wilt de ex-gevangene hem als partner in crime maar dat zien hij en zijn moeder niet echt zitten. Hij is natuurlijk óók het gestolen geld niet vergeten en wil koste wat kost wraak nemen…

Johnny Lee Miller en Robert Carlyle leveren spectaculaire acteerprestaties af. Hun personages zijn het minst veranderd en je gelooft dat ze nog steeds onverwoestbaar zijn, ze zijn alleen hun mojo verloren. Sick Boy’s geblondeerde haren zijn sterk verdund en hij ziet er helemaal niet meer zo cool uit als vroeger. Ewan McGregor’s personage is een wijzer man geworden en lijkt als enige van de vier tevreden met zijn huidig leven. Ewen Bremmer krijgt meer schermtijd als in de originele film, omdat scenarist John Hodge zijn personage nu veel meer diepgang probeert te geven. Spud pent alle herinneringen van de afgelopen twintig jaar neer en geeft die door aan zijn vrouw. Een mooie poging, maar helaas niet meer dan dat.

T2 is op z’n best wanneer hij gebruik maakt van nostalgie. De film verwijst constant terug naar zijn voorganger, wat ervoor zorgt dat het voor zowel de kijkers, de makers als de cast zelf één grote nostalgische trip wordt. In een bepaalde scène vraagt Sick Boy’s vriendin de betekenis van ‘Choose Life’. (Ze heeft ‘m daar wel eens over horen praten) Renton legt uit dat ‘Choose Life’ de slogan was van een gezondheidscampagne en dat ze daar zelf allemaal dingen bij fantaseerden. Daarna begint hij een geüpdate versie van zijn iconische speech te geven, van designer drugs tot Snapchat & Instagram. Dat is één van de zovele kippenvel-momenten die de film rijk is. De kijker krijgt niet alleen kippenvel van nostalgische en nieuwe gebeurtenissen, maar ook van de soundtrack die die momenten begeleidt. Iggy Pop en Underworld zijn opnieuw van de partij -zij het in geremixte versies- om de nodige nostalgie op te wekken, terwijl nieuwe bands als Wolf Alice de verfrissende toets in de soundtrack brengen.