Review: Doctor Strange (2016)

Kaecilius: You’ll die defending this world, Mister…

Dr. Stephen Strange: Doctor!

Kaecilius: Mister Doctor?

Dr. Stephen Strange: It’s Strange!

Kaecilius: Maybe, who am I to judge?

Informatie

Regisseur: Scott Derrickson

Jaar: 2016

Cast: Benedict Cumberbatch, Chonette Eliofor, Rachel McAdams, Benedict Wong, Mads Mikkselen, Tilda Swinton

Genre: Actie, Avontuur, Fantasie

Distributie: Walt Disney Studios Motion Pictures

Recensie

Het lijkt wel alsof Marvel een oneindige bron aan superhelden heeft. Onder andere Spider-Man, X-Men, Thor, de Hulk, Iron Man en Captain America zijn de revue al gepasseerd. Omdat films van bekende superhelden misschien wat te eentonig werden, probeerde Marvel het over een andere boeg te gooien: minder bekende superhelden. Titels als Guardians of The Galaxy, Deadpool en Ant-Man boden een welgekomen verfrissing in het genre en werden stuk voor stuk positief herhaald. Een andere (minder bekende) superheld is Doctor Strange, de protagonist uit Marvels laatste verfilming, die zich met mystiek en parallelle dimensies bezighoudt.

We volgen Stephen Strange (Benedict Cumberbatch), een succesvolle en arrogante chirurg die nauwgezette operaties zonder veel moeite uitvoert in een ziekenhuis in Manhattan. Samen met zijn collega Christine Palmer (Rachel McAdams) verrichten ze wonderen in de medische wereld. Maar tijdens een hevig auto-ongeval verbrijzelt Strange zijn handen en dat betekent het einde van zijn carrière. Dit wil hij absoluut niet accepteren en wordt geobsedeerd met het vinden van een geneesmiddel. Die obsessie leidt hem naar Kathmandu in Nepal waar volgens geruchten een guru zit die hem kan genezen.

De guru, beter bekend als The Ancient One (Tilda Swinton), wordt bijgestaan door haar leerlingen Mordo en Wong. Ze leert hem dat wanneer hij zijn ego opzij zet, hij in staat is om door de tijd te reizen en andere dimensies kan opzoeken. Het is een lastige taak maar Strange slaagt erin om de gave snel onder de knie te krijgen. In plaats van terug als dokter te gaan werken, wordt Stephen Strange de machtigste magiër ooit en verdedigt hij de wereld tegen bad guys Kaecilius (Mads Mikkelsen) en Dormammu uit de donkere dimensie.

Sinds Marvel 100.000 films per jaar wil releasen ben ik steeds minder verrast geweest door hun werk. Niet dat ze slechte films maken maar ze teren altijd op dezelfde formule: een krachtig element dat de wereld kan vernietigen, een eerste gevecht, spanningen tussen de good guys, een tweede gevecht en uiteindelijk de final showdown. Om nog maar te zwijgen over de cameo’s van Stan Lee, referenties naar toekomstige films en post credit scènes. Gaap. Doctor Strange is de welgekomen vreemde eend in de -Marvel- bijt. Niet dat de film volledig vernieuwend is -want er duiken nog veel dezelfde elementen op- maar ze doen toch een poging. Het lijkt zelfs alsof Scott Derrickson zijn verfilming van de 50 jaar oude comic perfect kan bestaan zonder het Marvel-universum. En dat is een universum waarin ik wel even wil vertoeven, wég van Marvel, wég van clichés en herhaling.

Er zijn twee dingen die Doctor Strange zo fantastisch maken: de top notch special effects en de geweldige cast. Of je nu fan bent van Benedict Cumberbatch of niet, hij zet hier een fantastische rol neer zoals alleen hij dat kan. Veel mensen associëren hem met zijn rol in Sherlock en hier speelt hij opnieuw een soortgelijk personage. Jammer dat het script hier wat minder is en hij vooral sarcastische grapjes maakt over tijd & ruimte. Zijn acteerprestaties zijn wel van een degelijk niveau, net als bij de rest van de cast. Tilda Swilton steelt de show als The Ancient One. Tussen al de chaos door geeft zij een uniek soort minimalistische kalmte af. Ze wikt & weegt haar woorden, toont geen emotie en gebruikt haar kracht zonder al te veel moeite. Misschien is haar personage wel het meest interessant. Rachel McAdams, Chiwetel Ejiofor en Mads Mikkelsen doen ook hun best maar hun personages zijn niet zo diep uitgewerkt als Strange & The Ancient One. Zonde van het acteertalent.

De visuele effecten zijn het paradepaardje van de film. Het moet niet gemakkelijk zijn om een comic book te verfilmen maar ze hebben er verdomd veel tijd en werk ingestoken, denk ik. Een hele hoop naar Inception verwijzende special effects vliegen voorbij tijdens verschillende scènes. Wetten der natuur en fysica gelden niet in de mirror dimension. Verschillende gebouwen en straten in hartje Londen worden naar wil vervormd en worden in elkaar gezet alsof het lego blokjes zijn. Ondertussen doet zwaartekracht er niet meer toe want de personages staan recht tegenover elkaar op zijkanten van gebouwen. Bruggen en trappen worden spontaan gevormd en iedereen ontdekt nieuwe perspectieven. Moeilijk uit te leggen maar wel spectaculair om te zien. De kleine hexagrammen die tijdens spreuken ontstaan zijn ook pareltjes voor het oog. En zo kan ik nog heel lang blijven doorgaan, het is zoveel beter om het met eigen ogen te aanschouwen.