Review: Moonlight (2017)

Little: [innocently] What’s a faggot?

Juan: A faggot is… a word used to make gay people feel bad.

Little: Am I a faggot?

Juan: No. You’re not a faggot. You can be gay, but you don’t have to let nobody call you a faggot.

Informatie

Regie: Barry Jenkins

Jaar: 2017

Cast: Ashton Sanders, Mahershala Ali, Naomie Harris, Janelle Monáe, e.a.

Genre: Drama

Distributie: Splendid Film (NL)

Recensie

Moonlight was één van de weinige films die ik nog niet gezien had vóór de Oscaruitreiking van afgelopen zondag. En wat een historische uitreiking ook… La La Land won 6 Oscars, waaronder bijna die van Best Picture. De cast en crew stormden het podium op om er daarna achter te komen dat Moonlight de echte winnaar was. Blijkbaar kregen Warren Beaty en Faye Dunaway het kaartje van Best Actress in plaats van Best Picture. Een bizar moment, to say the least. Het was wel mooi om te zien hoe gelukkig en vol ongeloof regisseur Barry Jenkins op het podium stond. Naast deze Oscar kaapte de film ook de Golden Globe voor Best Picture weg. Maar is dat allemaal wel terecht?

We volgen Chiron, een jongen die het lastig heeft met zijn geaardheid. Hij groeit op als homo in de door drugs bezeten uitwijken van L.A.. We krijgen een paar belangrijke levensgebeurtenissen van hem te zien die opgedeeld zijn in drie delen. In het eerste deel zien we Chiron als een verlegen, stil jongetje (Alex Hibbert). Vanwege zijn stil karakter en onzekere houding wordt hij Little genoemd. Hij leert Juan (Mahershala Ali) kennen, de vaste drugsdealer van zijn moeder (Naomie Harris) die vaderlijke gevoelens begint te ontwikkelen voor hem. In deel 2 is Chiron opgegroeid tot een magere en zwaar gepeste puber van 16 jaar, om in het derde deel te transformeren in een gespierde, maar vanbinnen nog even onzekere drugsdealer.

Door de film op te splitsen in heel specifieke gebeurtenissen voelt het aan alsof je naar drie aparte kortfilms aan het kijken bent. Als je de vergelijking maakt met Boyhood, slaagt die er wel in om de kijker mee te trekken in het leven van Mason. Simpelweg omdat we hem daar écht zien opgroeien. Bij Moonlight heb je absoluut niet het gevoel dat je Chiron op het einde van de film kent. Het is absoluut geen slechte film, maar hoe gedurfd en origineel hij ook is, hij wist me niet mee te zuigen in het -vrij standaard- verhaal.

De grote aantrekkingskracht in deze film zijn het thema, de acteerprestaties die de acteurs neerzetten. Vooral dan die van de drie acteurs die Chiron spelen en Mahershala Ali, waar hij terecht een Oscar voor verdiende. Jammer van zijn korte schermtijd, in deel 2 besloot Ford het personage weg te schrijven. Als de focus meer op hem gericht was kon de film misschien nét iets interessanter geweest zijn. De leegte die het personage achterlaat in de rest van de film is duidelijk voelbaar. In deel 3 laat het script serieus de wensen over en ook het einde is maar matig.

Zo bijzonder vind ik de film dus niet. Ik denk dat Manchester By The Sea, La La Land of Arrival meer verdiende keuzes geweest waren voor het Gouden Beeldje. Als dit de oplossing was om de controverse rond #OscarsSoWhite van vorig jaar op te lossen, zijn ze er niet in geslaagd. Dat hadden ze beter kunnen doen door Straight Outta Compton te belonen, in mijn ogen wél een verdiende winnaar (als die dit jaar genomineerd zou zijn). De cinematografie is dan wel weer van de bovenste plank. Geen enkele film die genomineerd was voor een Oscar dit jaar had beter camerawerk. Petje af, James Laxton.