Buster Moon: When you’ve reached rock bottom, there’s only one way to go, and that’s up!
Informatie
Regie: Christophe Lourdelet, Garth Jennings
Jaar: 2016
Cast: Reese Witherspoon, Matthew McConaughey, Seth McFarlane, Scarlett Johansson e.a.
Genre: Animatie, Comedy
Distributie: Universal Pictures
Recensie
Sing was de tweede animatiefilm die Illumination Entertainment vorig jaar uitbracht. De formule is dezelfde als bij Secret Life of Pets maar de makers hebben zich deze keer op een talentenjacht/musical gericht. Iets anders dan bij Disney’s Zootopia dus, alleen kan Sing dat niveau maar moeilijk evenaren. Net zoals bij de talentenjachten die bij ons op televisie verschijnen zijn de audities het leukst om naar te kijken. Dat dachten regisseurs Garth Jennings en Christophe Lourdelet ook. Zo kunnen ze veel verschillende personages aan bod laten komen met elk hun eigen act en bekende of minder bekende liedjes. Maar is dat genoeg om een film mee op te vullen?
In Sing maken we kennis met Buster Moon (Matthew McConaughey), een ambitieuze koala die moeite heeft om zijn theater open te houden. Om zich uit de schulden te werken organiseert hij een talentenjacht met als hoofdprijs 10.000 euro. Zijn stokoude secretaresse (regisseur Garth Jennings), een hagedis met een glazen oog, zet per ongeluk een nulletje te veel op de flyer waardoor er enorm veel inschrijvingen binnenstromen. In de aanloop naar de talentenjacht maken we kennis met de kandidaten: een veel te dik varken dat zich in een glitterpakje gepropt heeft, twee rockende stekelvarkens, een muis met een hoog Frank Sinatra-gehalte, twerkende konijnen, een criminele gorilla enzovoort… Genoeg personages voor deze sterrencast om in te vullen dus.
Er zijn duidelijk veel centen gepompt in de talloze pophits die de personages brengen, geld dat misschien beter gebruikt werd om een betere scenarist aan te nemen. De film mag zich dan op een breed publiek (voornamelijk kinderen) richten, hij blijft enorm voorspelbaar. Vanaf het begin is het duidelijk wat er met de personages gaat gebeuren door hun typische karaktertrekken: de verlegen olifant Meena zal uitgroeien tot dé superster van de film, mafiamuis Mike gooit roet in het eten, gorilla Johnny krijgt erkenning van zijn vader en stekelvarken Ash gaat solo. Dat slap verhaal wordt enigszins goedgemaakt door de hoge feel good-factor en de humor en muziek weten sommige gebreken goed te verdoezelen.
-
Verhaal - 6/106/10
-
Personages - 6/106/10
-
Sfeer - 8/108/10
-
Visueel - 7/107/10
FEEL GOOD
Als je niet verder kijkt dan amusementswaarde is Sing dan ook een prima film. Toch steken voor sommigen misschien de clichés en het gebrek aan originaliteit snel tegen. Hoe dan ook heeft Illumination Entertainment er een flinke duit aan verdiend, een bedrag van maar liefst 578.2 miljoen dollar wereldwijd. De sequel staat al gepland voor 2020 en hopelijk worden mijn verwachtingen dan wél ingelost. Ik ben in ieder geval benieuwd.
Ik vond het een draak van een film. Het enige leuke aan de film vond ik de prison break-montage met I’m Still Standing eronder. De rest was gewoon een hoop losse scene’s een beetje knullig aan elkaar geplakt, met personages waar je je verder niet aan kunt hechten of überhaupt iets meer van te weten komt.
Ben je niet wat te streng? Ik vind dat ‘Sing’ wel in orde is en het verhaal brengt voor mij toch wel een mooie boodschap.
Inderdaad niet origineel en ook voorspelbaar, maar de sfeer was wel leuk.