Review: Zootropolis – Zootopia (2016)

Chief Bogo: Life isn’t some cartoon musical where you sing a little song and all your insipid dreams magically come true. So let it go.

Informatie

Regie: Byron Howard, Rich Moore – Originele stemmencast: Ginnifer Goodwin, Jason Bateman, Idris Elba, J.K. Simmons, Alan Tudyk e.a. – Vlaamse stemmencast: Cathy Petit, Dieter Troubleyn, Sam De Bruyn, Rocco Granata, Slongs Dievanongs, Piet Goddaer e.a. Jaar: 2016 – Genre: Animatie, Actie, Avontuur – Distributie: Walt Disney Pictures

Review

Zootropolis (of Zootopia in de Verenigde Staten) heeft tot nu toe al 1 miljard dollar opgehaald. Dat maakt het de tweede meest succesvolle originele film ooit. Een originele film betekent dat Zootropolis geen reboot, sequel, spin-off of adaptatie is van een reeds bestaande film(reeks) of franchise. Dus, Zootropolis haalt bijvoorbeeld de films van Marvel nog lang niet in. Toch kunnen we niet negeren hoe goed hij het doet. Critici zijn er enorm lovend over, op Rotten Tomatoes haalde hij zelfs eventjes een rating van 100%. Dat gebeurt zelden of nooit. Verrassend is het echter niet want Zootropolis is een topfilm. Entertainend van begin tot eind, met stuk voor stuk memorabele personages en gevuld met pop culture references. Wat mij betreft de beste animatiefilm sinds Finding Nemo. 

Het hoofdpersonage is  Judy Hopp, een schattig konijntje dat ervan droomt om carrière te maken bij de recherche van de grote stad, Zootropolis. Daar waar roofdieren en andere zoogdieren in vrede samenleven. Of lijkt dat maar zo? Ze schrijft zich in voor de politieacademie waar ze met grote onderscheiding slaagt. Vastberaden laat ze de wortelboerderij van haar ouders achter zich en trekt ze naar de stad. Er is een mysterieuze zaak opgedoken waarbij een aantal dieren spoorloos verdwenen zijn. Normaal wordt het politiewerk uitgevoerd door grote roofdieren, dus niemand geeft Judy echt een kans. In plaats van mee te mogen helpen, krijgt ze de taak van parkwachter toegewezen. Ze wilt zich steevast bewijzen en probeert deze taak zo goed mogelijk uit te voeren. Al snel leert ze Nick Wilde kennen, een vos die niet bediend wordt bij de ijszaak van een stel olifanten omdat hij er natuurlijk te sluw uitziet. Ze helpt hem maar komt erachter dat hij een oplichter is.

Een tijd later komen de twee elkaar opnieuw tegen, Nick heeft namelijk een verdwenen perso…, uh, otter, voor het laatst gezien. Judy gebruikt een list om Nick over te halen haar te helpen en zo gaan de twee samen op een detective avontuur à la Disney. Maar dan toch net iets anders. Als de zaak gesloten is, wordt het duidelijk waar de film echt over gaat. 90% van de populatie van Zootropolis bestaat uit prooi voor de roofdieren. Als Judy op een persconferentie over de net opgeloste zaak haar resultaten bekend maakt, krijgt de populatie schrik van de minderheid, de roofdieren. Op die manier worden thema’s als diversiteit en angst voor terreur betrokken bij het verhaal. En dat klinkt misschien heavy voor een animatiefilm maar Zootropolis heeft niet de bedoeling om te preken over onze maatschappij. Er zitten genoeg woordgrapjes en actiescènes in om de film luchtig te houden. Mooi gedaan.

Wat ook anders is als bij andere Disneyfilms is dat ze afwijken van het klassieke ‘Alles wat je wenst wordt werkelijkheid’-verhaal. Frozen probeerde daar ook al buiten de lijntjes te kleuren door zich minder te focussen op de (voor Disney) broodnodige moraal van het verhaal én door af te stappen van de ietwat naïeve Disneyprinses. Twee sterke hoofdrollen dus, daarom werd de film (naast Let it Go) zo populair. Al gaat Zootropolis daar nog een stap verder in. Naast opnieuw twee sterke hoofdrollen, legt men hier de focus op actie ondernemen om je doelen te bereiken. Als je iets wil bereiken, moet je ervoor werken. Een wens doen lukt niet (meer). De klassieke thema’s zitten er natuurlijk nog in maar die worden gecombineerd met actuele feiten. En dat is een positieve verandering.

Disney is het succesverhaal van Frozen duidelijk nog niet vergeten, want er zitten talloze easter eggs die verwijzen naar de film. De quote aan het begin van deze recensie is daar een voorbeeld van (let it go). Ook zijn er duidelijke referenties naar andere films en series, zoals Breaking Bad en The Godfather. Op de iPod van Judy staan bijvoorbeeld artiesten als Fur Fighters, Kanine West en Mick Jaguar en een wezel verkoopt vervalste Disneyfilms op een illegale markt. Als je bij een tweede kijkbeurt elk frame wilt afspeuren naar elk detail (en grap), zal je niet teleurgesteld worden.

De film zit vol met humor, woordgrappen en leuke verwijzingen. Zo is het logo van Apple bijvoorbeeld vervangen door een wortel mét hap eruit. Misschien gaan die verwijzingen over 10 jaar niet meer gesnapt worden. Dat is ergens wel jammer. Op technisch vlak is Zootropolis een PARELTJE. Alle personages zien er fantastisch uit. De stad zelf ook trouwens, die opgedeeld is in verschillende districten op basis van de natuurlijke habitat van elk soort dier, van woestijn tot sneeuwgebied. De animatie is -zoals we gewend zijn- van een indrukwekkend niveau, waarbij Disney’s oog voor detail enorm opvalt.

Conclusie

Disney toont met Zootropolis dat het zijn charme nog niet verloren heeft en dat naast de live-action films, ze nog steeds een prachtige animatiefilm kunnen maken. Ze gebruiken hun oude succesformule van pratende dieren en mixen die met een moderne twist met zowel animatie en humor van de bovenste plank. Dit is zo’n film die écht voor alle leeftijden entertainend kan zijn, op verschillende manieren, zelfs bij meerdere kijkbeurten. Leave it to Disney (and Pixar) to make amazing animation movies.

9/10

Wat vond jij van deze film? Deel je mening met de wereld in een reactie hieronder.