Review: Split (2017)

Kevin: The broken are the more evolved.

Informatie

Regie: M. Night Shyamalan

Jaar: 2017

Cast: James McAvoy, Anya Taylor-Joy, Betty Buckley, Haley Lu Richardson, Jessica Sula e.a.

Genre: Thriller, Horror

Distributie: Universal Pictures International (NL)

Recensie

Schizofrenie is een thema dat nog niet erg veel behandeld is in films. Vaak is het lastig in beeld te brengen of vinden de acteurs zichzelf niet bekwaam genoeg om een schizofreen te spelen. Twee toppers over schizofrenie waar ik meteen aan denk zijn Shutter Island en A Beautiful Mind. In zijn nieuwste werk ‘Split’ maakt M. Night Shyamalan gebruik van dat thema. James McAvoy speelt een man met 23 persoonlijkheden, een rol die normaal voor DiCaprio was weggelegd. Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen maar de film slaagt er totaal niet in om ze in te vullen. De carrière van de regisseur, die gekenmerkt wordt door flops als The Last Airbender en The Happening, lijkt nu toch echt wel op een absoluut dieptepunt af te stevenen.

In Split maken we kennis met drie vriendinnen. Na een verjaardagsfeestje geraakt Casey (Anya Taylor-Joy) niet thuis. Een vader wilt haar en twee andere vriendinnen gerust naar huis brengen maar voor ze het goed en wel beseffen stapt er een vreemde man achter het stuur. Een spuitbus chloroform later worden de drie meisjes wakker in de kelder van hun kidnapper. Misschien gaat het niet om één, maar om meerdere kidnappers. James McAvoy speelt Barry, Patricia, Hedwig of Dennis. De beste man neemt maar liefst 23 verschillende persoonlijkheden voor zijn rekening. Split personalities. Een paar van zijn persoonlijkheden met slechte bedoelingen wouden 2 populaire meisjes kidnappen om een ritueel uit te voeren. Ze hadden niet op Casey’s aanwezigheid gerekend maar ze zullen gedacht hebben: ‘the more the better‘. Of toch niet? De teruggetrokken Casey is de enige die de zwakkere persoonlijkheden van Kevin probeert te misleiden. Die pogingen zijn de start van een belachelijk langdradig kat-en-muis spel. En zijn 24ste persoonlijkheid (aka Het Monster) moet ook nog losgelaten worden…

McAvoy (X-Men: Days of Future Past, Filth) zet de meest fenomenale acteerprestatie uit zijn carrière (tot nu toe) neer. Het is fascinerend om te zien hoe hij die persoonlijkheden daadwerkelijk tot leven brengt. Hij veranderd zijn accent, outfit, gezichtsuitdrukkingen en zijn houding om ieder personage op een griezelig precieze manier te kunnen onderscheiden. Don’t shoot me, maar ik denk dat DiCaprio dit niet had gekunnen. De andere hoofdpersonages worden spijtig genoeg veel minder uitgediept. Anna Taylor-Joy moet niet veel meer doen dan stil voor zich uit staren met haar diepe, indringende blik. We leren meer over haar personage door flashbacks en het einde (lees: zware anticlimax) wordt daardoor redelijk voorspelbaar. Ik ben ervan overtuigd dat we nog veel van haar te zien gaan krijgen, maar dan in films waar ze echt kan laten zien wat ze waard is. Voor mijn part moesten haar twee vriendinnen helemaal niet in het verhaal geschreven worden, veel bijdragen aan het plot doen ze niet. Een groot verschil ten opzichte van bijvoorbeeld 10 Cloverfield Lane, waar het vrouwelijke personage wel degelijk de heldin van de film is.