Charlie Brown: A dog doesn’t try to give advice, or judge you; they just love you for who you are. It’s nice to have someone who will just sit and listen to you.
Snoopy: Zzzzzzz…
Charlie Brown: Man’s best friend.
Informatie
Regie: Steve Martino – Jaar: 2015 – Cast: Noah Schnapp, Bill Melendez, Hadley Belle Miller – Genre: Animatie, Avontuur, Familie – Distributie: 20th Century Fox
Review
Nostalgia sells, zo blijkt. Kijk maar naar films als Godzilla, Jurassic World, Star Wars: The Force Awakens en Terminator: Genisys. Stuk voor stuk reboots van succesvolle filmseries met een knipoog naar het verleden. The Peanuts Movie, bij ons beter bekend als Snoopy en de Peanuts, is de eerste Peanuts film sinds de dood van bedenker Charles Schulz, 15 jaar geleden. Net zoals Schulz zelf deed, probeert de film niet te veel te veranderen aan het originele materiaal.
Blue Sky Studios heeft gekozen voor kleurrijke beelden en aparte computeranimaties die niet vaak gebruikt worden. Het zijn dan misschien computeranimaties, maar ze komen griezelig dicht in de buurt van de feeling van de traditionele tekenfilms. De 3D-animatie wordt aangevuld met handgetekende 2D-elementen, zoals regendruppels of Snoopy’s ogen. De framerate is laag waardoor de animaties wat houterig lijken te zijn, maar dat is niet erg. Dat hoort bij de poging om nostalgie op te wekken, omdat de Peanuts-films bekend stonden om die houterige low budget tekenstijl. Er ontstaat zo een samenspel van verschillende animatietechnieken die elkaar uitstekend aanvullen. Er zijn volgens mij niet veel animatiefilms die dat voor elkaar krijgen.
Charlie Brown is een onzekere jongen die niet bepaald populair is. Op een dag komt de ‘Little Red-haired Girl’ tegenover hem wonen en hij probeert de moed bijeen te rapen om haar aan te spreken. Zijn trouwe hond Snoopy leeft vooral in zijn rijke fantasiewereld (die vooral bestaat uit Wereldoorlog 1-gevechten), waar hij Fifi probeert te versieren. Alleen al het uitleggen van het plot klinkt saai. Het probeert wel te boeien, maar dit lukt niet. De stemacteurs- en actrices doen hun werk erg goed. De stemmen worden ingesproken door kinderen en dat maakt de film authentiek. Hier een daar zien we een vleugje humor; dat zorgt voor de nodige afwisseling tussen slapstick en romantiek.
De tijden zijn veranderd sinds 1950 maar Snoopy is blijkbaar in die periode blijven hangen. Vaste telefoons hebben draden, Snoopy typt op een ouderwetse typemachine en kinderen vullen hun dagen op met schaatsen en honkbal. Tijdloos kunnen we Peanuts dus wel noemen.
Conclusie
Of deze film erin slaagt om de nieuwe generatie van Snoopy te gaan laten houden, ik vrees ervoor. De film is er te eentonig en saai voor. Voor de oudere generatie is dit een bom van nostalgie en zij zullen waarschijnlijk van deze film houden. Het is dan ook wel een (redelijk) goede film, maar hij had geweldig kunnen zijn.
6,5/10
© Fresh Bananaz | Auteur: Joachim Cruysberghs – @iCruysberghs
Ik weet niet of ik helemaal fan ben van die reboots of super late sequels. Het stoort me een beetje – en ja dat is misschien ontzettend naïef – dat het er vingerdik op ligt dat het enkel gaat om één ding: geld verdienen. Zeker deze Snoopy. Er is geen vraag naar, weinig mensen interesseren er zich in. Ik vraag me echt af waarom ze (bepaalde) reboots blijven proberen.
Voornaamste reden is inderdaad geld. Is meestal ook de drijfveer bij (sommige) remakes. Kijk maar naar die van Scarface, American Psycho en Dirty Dancing bijvoorbeeld. Van die films is totáál geen remake nodig, er van afblijven is het enige wat ze bij zo’n films moeten doen. In heel uitzonderlijke gevallen zijn remakes wel beter, zoals Scarface (1983), die eigenlijk een remake was van een film uit de jaren ’30.